بسیجی در نگاه آوینی
وقتی کسی می‌انگارد هر چه را که نبینند و لمس نکنند، باور کردنی نیست و از تو می‌پرسد: «دستاورد ما در جنگ چه بوده است»؟ از کلمه «دستاورد» بدت نمی‌‌آید؟ من بدم میآید. اگرچه کلمه که گناهی نکرده است. اما مگر همه چیز را باید به همین دستی بدهند که از این کتف گوشتی و استخوانی بیرون زده و به پنج انگشت بند بند ختم گشته است؟ «دستاورد» کلمه‌ای است که آدم را فریب می‌دهد. با کلمه «دستاورد» که نمی‌توان حقیقت را گفت. چه بگویی؟ بگویی: «بزرگترین دستاورد ما انسان‌هایی بوده‌اند به نام بسیجی»؟
خلیج
فارس آن همه ماهی دارد که می‌شود دویست کشتی صید صنعتی – از آن کشتی‌هایی
که ماهی‌ها را دویست کیلو، دویست کیلو، در حلق‌های بزرگ و وحشتناک خویش هرت
می‌کشند – سالی دویست میلیون ماهی دویست کیلویی بگیرند؛ اما کجاست آن
شجاعت و توکل و عشقی که یکی مثل «نادر مهدوی» یا «بیژن گُرد» بر یک قایق
موتوری بنشیند و به قلب ناوگان الکترونیکی شیطان در خلیج فارس حمله برد؟
می‌پرسد: «این شجاعت و توکل و عشق به چه درد می‌خورد؟». هیچ! به درد دنیای
دنیاداران نمی‌خورد، اما به کار آخرت عشاق میآید که آنجاست دار حاکمیت
جاودانه عشاق. و من به بسیجیان امید بسته‌ام؛ نه من تنها، همه آنان که
تقدیر تاریخی انسان فردا را دریافته‌اند و می‌دانند که ما از آغاز قرن
پانزدهم هجری، پای در «عصر معنویت» نهاده‌ایم.
سیدمرتضی آوینی، تیرماه 1369
سیدمرتضی آوینی، تیرماه 1369
+ نوشته شده در دوشنبه چهارم آذر ۱۳۹۲ ساعت 17:0 توسط سربازسایبری آقا
|
ما از خم پرجوش ولایت مستیم